Een hartelijk goedenavond toegewenst vanuit een semi-Hongaars dorp in de buurt van Moekatsjeve: we zijn aangekomen. Sinds het vertrek op zaterdagochtend, klokslag vijf (gevoelsmatig ervoer een enkeling dat als vrijdagnacht, of zelfs -avond) is er een hoop gebeurd dat we in hoogtepunten niet onvermeld willen laten.
Een echte man zou met details op de proppen komen, maar door mijn gebrek aan vakkennis op dit gebied prees ik me gelukkig met de bijnamen die de drie busjes hadden verworven. Jawel, wij gingen op pad met respectievelijk 'The Master Blaster', 'De Klimgeit' en 'The Kingsize Waggie'. Drie verschillende busjes met verschillende voordelen en nukken, waarmee ze die bewuste alias verdiend hebben. 'The Master Blaster' staat bekend om de fantastische muziekinstallatie en heeft in zijn betere jaren furore gemaakt door het legendarische nummer 'Truck on D road' veelvuldig te draaien. Anno 2015 is de kwaliteit er vooral niet beter op geworden, maar de ambiance was magistraal. Waarom 'The Kingsize Waggie' die naam draagt, is me eerlijk gezegd volstrekt onbekend. Ten opzichte van de overige twee voertuigen is de 'Waggie' namelijk helemaal niet zo 'kingsize'. Een ludieke bijnaam dus. Te scharen in hetzelfde rijtje is 'de Klimgeit', aangezien het van alle wagens de slechtste klimmer is (aldus getuigenverklaringen van chauffeurs). Onderhand heeft deze bus tijdens de reis nog een bijnaam opgedaan, namelijk 'de Aircobus', wat ongetwijfeld verband houdt met het feit dat het de enige bus met airco is. Toch is het de reinste naamsverloochening van 'de Klimgeit', want zodra de airco aansloeg kwam er van klimmen niets terecht. Persoonlijk geloof ik niet in de aircobus en beschouw ik het als mythe, al waren de chauffeurs volhardend in hun overtuiging dat het feilloos functioneerde.
Al met al verliep onze reis uitstekend. Mede verantwoordelijk hiervoor is de delegatie tactici binnen de leiding die lang van te voren koos voor een uiterst alternatieve route, om zo wegwerkzaamheden en files te vermijden. Op reisdag één zagen wij heel Noord-Duitsland via Hannover, Magdeburg, Leipzig en Dresden. Daarna volgden Praag en Brno en tegen etenstijd kwamen we uit bij een McDonalds te Bratislava. Geheel onverwacht doemde naast onze rijweg een winkelcentrum op dat Dubaiachtig aandeed en van zo'n onnoemelijke omvang was, dat we zelfs geruime tijd aan de wandel waren voor we de veelal geprezen fastfoodketen uitgehongerd aantroffen. Een heuse plundering om de honger maar te stillen volgde.
Na deze welverdiende pauze werden de laatste kilometers gemaakt en zetten wij voet in Mosonmagyaróvár, waar een overnachting geboekt stond. Voor degenen die zich nog niet genoeg schamen en de moed bezitten te vragen waar dat ook alweer precies ligt: Mosonmagyaróvár is een stad in het uiterste noordwesten van Hongarije, telde in 2005 bijna 31000 inwoners en de Zwarte Adelaar was er in het begin van de 17e eeuw al een bekend hotel. Een mens is nooit te oud om te leren, bedankt Wikipedia. We werden verwacht in een keurig verzorgd hostel met zeer degelijke bedden en stonden vanochtend om zeven uur weer op.
Na een warme nacht in Hongarije volgde een nog warmere dag, waarop we hoopten via Györ en Boedapest de eindbestemming te bereiken. Daartussen lag een niet te ontwijken obstakel in de vorm van de grens. Het tafereel dat je daar verwacht is nooit plezant en kan alleen maar lang duren. Voorzover we er zelf invloed op hebben, hebben we het netjes gedaan. In een drievoud snikhete busjes met bijnamen stonden we slechts twee uur bij de grens, van half twee tot half vier. Direct op Oekraïens grondgebied werden we opgewacht door Corine, die ons naar de accommodatie zou begeleiden waar ik nu dit stukje ook noteer. Corine is ons contactpersoon in Oekraïne, spreekt de taal en snapt waarom dingen hier gaan zoals ze gaan. Na krap anderhalf uur waarin we bedden uitzochten en tassen uitlaadden op onze vaste verblijfplek, namen we even een kijkje in het Roma-kamp waar we de komende weken actief zullen zijn. De kinderen aldaar waren dolgelukkig ons te zien en allen namen we een zelfgemaakt kettinkje in ontvangst. In een beknopte uitleg werd duidelijk wat onze bedoeling voor de komende tijd is en volgens de laatste voorspellingen hoeven we ons niet te vervelen. Inzake het Roma-kamp laat ik het daarbij, omdat ik mezelf anders in de vingers snijd en niets meer te vermelden heb in de spoedig volgende blogs.
Terug op de basis, waar een voedzame maaltijd op ons stond te wachten. De pot schaftte een verrassende combinatie van soep op basis van kool, worst en zure room en pannenkoeken. Nu de afwas is gedaan, doet ieder wat wils en sluiten we in de ernstig nabije toekomst de ogen. Morgen is de eerste werkdag in het Roma-kamp. U hoort spoedig van ons.
Reactie schrijven