Leute, 

Thomas van Dijk is de naam, u allen waarschijnlijk welbekend. Sinds vorig jaar woonachtig en studerend in Groningen. Regelmatig beschreven als boomlange krullenbol van twintig lentes jong, die aspecten van het slaapgedrag van een Himalayavisuil vertoont, zowel inhoudsloos kan nuilen als op zijn tijd een fatsoenlijk gesprek kan voeren en voor de gemiddelde Nederlander nogal Slavisch georiënteerd is.

De planning is, om over ruim een maand voor de derde keer mee te reizen naar Oekraïne. ‘Aha, een jongerenreisveteraan’, hoor ik u denken. Nou nee, de legende vertelt dat er mensen zijn die deze statistiek ruimschoots hebben overtroffen. Buiten dit alles is deze reis uniek in die zin, dat het voor iedereen de eerste keer in dit gedeelte van Oekraïne zal zijn. Het veteraanschap zal weinig houvast bieden. Er zijn vele redenen voor mij om deel uit te maken van dit gezelschap en op weg te gaan naar een gebied waar praktisch alles minder goed functioneert dan ons veilige Nederland. Allereerst vormen de jongeren van de jongerenreis de hoognodige compensatie voor de gebruikelijke overkill aan leiding, zodat er daadwerkelijk invulling gegeven kan worden aan die term. Ten tweede ga ik mee, omdat de vorige keren prima bevielen, al kan ik me door een gevoelsmatig levensbedreigend slaaptekort de tweede helft van de eerste jongerenreis in 2011 niet eens meer herinneren.

Maar even zonder gekkigheid: een jongerenreis met een bestemming oostelijker dan het voormalige Ijzeren Gordijn leert je veel zaken relativeren. De ervaring van vorige reizen leert dat mijn mindset anders was na thuiskomst. Je leven van alledag gaat (voor enkelen pas na de vakantie) weer door, maar toch doet het iets met je. Daarbij moet wel gezegd worden, dat dit voor mij weer verwaterde naar een poos. Die relativeringsroes wil ik wederom opdoen in Oekraïne. Aangezien mijn studie ruim genomen alles beslaat wat ooit onder invloed van Moskou viel, met als major de Russische taal, is Oekraïne voor mij persoonlijk een prachtig bestemmingsland. De reactie bestond uit enkele seconden verbouwereerd vooruit staren, wanneer verteld werd dat de geplande werklocatie een vooral niet-Slavisch, maar Magyaars Roma-kamp was. Desalniettemin kan dat de pret niet drukken, ik heb ontzettend veel zin in deze reis. Ditmaal is de groep welhaast volledig anders dan in 2011 en 2013. Iedereen zal ik willen helpen, zoek me gerust op. Nu is dit stukje alweer veel te lang. Het ontbeert me de zin om het in te korten. Spijtig voor degenen die niet van lezen houden.

Ik heb er zin in!