Hallo,

mijn naam is Anjo Ooms en voor mij wordt dit de derde jongerenreis ... als oudste van het stel.

Twee keer naar Lopatyn en nu naar een Balazher. Dit wordt ongetwijfeld weer een nieuwe uitdaging met nieuwe contacten en nieuwe kansen.

Dit jaar hebben we voor het eerst een groot deel van de voorbereidingen uit handen gegeven en verzorgt Corine (al jaren woonachtig en werkzaam in de Oekraïne) veel organisatorische zaken.

Waar we de afgelopen jaren veel overleg hadden over de voorbereidingen in de Oekraïne en pionierswerk moesten verrichten in Lopatyn zelf, is het nu meer en beter voorbereid en geregeld.  Hoe dit bevalt kan ik pas na afloop vertellen, maar het voelt nu al anders.

In 2011, vóór mijn eerste reis naar Lopatyn, werd gevraagd naar de motivatie. Hierop heb ik toen geantwoord met de opmerking dat het voor mij vooral gaat om de ervaring die de deelnemers zelf meenemen ... en eigenlijk is dat nog steeds zo. Natuurlijk zullen we ons voor de volle 100% inzetten voor de mensen in Balazher, zullen we graag vertellen over ons geloof en onze motivatie, zullen we de kinderen meenemen in de bijbelverhalen en zullen we ons in het zweet werken. Maar wat voor mij minstens even belangrijk is is de ervaring die de deelnemers opdoen: samen aan het werk, samen het geloof delen en uitdragen, samen een ‘andere’ vakantie houden, samen ervaren hoe groot de verschillen kunnen zijn.

Ik hoop dat we in twee weken iets kunnen betekenen voor de mensen in het Romakamp in Balazher, maar meer nog hoop ik dat we de deelnemers een onvergetelijke ervaring mee kunnen geven die niet beperkt blijft tot de twee weken in de Oekraïne, maar die van invloed is op hun verdere (geloofs)leven.

Dat klinkt best een beetje zwaar als je je bedenkt dat we ook als een stel malloten over een voetbalveld rennen en dolgelukkig worden van drie doelpunten in een overigens kansloos verloren wedstrijd, dat we ca. 150 paar splinternieuwe identieke schoenen uit het Stalintijdperk uitdelen en mensen daar gelukkig mee maken, dat we kleding en speelgoed weggeven dat al minstens tien jaar in een opslag ligt te wachten, dat we voedselpakketten mogen bezorgen bij de meest kansarme bewoners ... wat een voorrecht en wat een onvergetelijke ervaring.

Ik ga met alle plezier opnieuw urenlang in een bus(je) en ben ontzettend benieuwd wat ons deze reis weer gaat brengen.